مجموعه‌ "از جایی که می‌آییم هیچگاه برایمان عادی نمی‌شود" - 1394

اگرچه هرگز در بین اشیاء درون دیوار که امنیت آنها را تضمین می کند یکنواخت نیست، اما بیکار نبض آنها را تلف می کند. نه در افق دور، آیا آنها به دنبال آینده خود در ته فنجان های رنگارنگ بسته بندی شده هستند، ظاهر آنها فریاد معاصر است، اگرچه حرمسراهای باستانی در آگاهی آنها نهفته است. با چشمانی بی عمق به اعماق وجودمان خیره می شوند...
این من هستم که به آن خیره می شوند... من نگرانم که بدانم هیچ هیجانی آنها را به فردا دعوت نمی کند.